naar pagina 2 BIJDRAGEN VAN MANNEN (1)                                          naar pagina 2 



Bijdrage van een man

Ik schrijf dit op de dag dat ik voor de zoveelste keer heb gefaald bij een nieuwe job. Na twee maanden proefwerken heb ik er vandaag de brui aan gegeven omdat ik de sociale druk niet aankon. Ik voelde me eenzaam, buitengesloten en kreeg geen volwaardig contact met de collega's of bazen. Ben begin 30 en werkte bij een bedrijf dat veel mensen vooral op uiterlijk aannam, omdat dat nu eenmaal bij de promotie van hun product paste. Omdat ik geen ander werk kon vinden en ik er ook best een goed gevoel bij had, had ik dit aangenomen, maar de baas zei vanaf het begin dat ie aan me ''twijfelde''. Ik had dan ook het idee dat hij twijfelde vanwege mijn uiterlijk, hoewel hij beweerde dat het aan mijn motivatie lag. In principe werd ik geconfronteerd met mijn ergste nachtmerrie: knappe mensen vol zelfvertrouwen en vlotte babbel. Ik voelde me het lelijke eendje, analyseerde elke sociale interactie vanuit het perspectief uiterlijk. Ik werd er nog meer door in beslag genomen dan ooit, zag elk sociaal contact in mijn nadeel uitvallen, werd bevestigd in mijn lelijkheid: is het niet zo dat knappe mensen per definitie aandacht krijgen? Het feit dat ik werd buitengesloten moet wel met mijn uiterlijk te maken hebben.

Ik heb al 15 jaar last van deze enorme preoccupatie met mijn uiterlijk, met name mijn gezicht. Soms voel ik me wat knapper, maar meestal ga ik gebukt onder een enorm slecht gevoel. Dit slechte gevoel is in meer of mindere mate altijd aanwezig. Het kan oplopen tot enorme angst, sociale angst, angst voor het leven.
Nog altijd vraag ik me af of ik het me inbeeld, of er een kern van waarheid in mijn perceptie zit of dat het gewoon waar is zoals ik me zie. Soms denk ik dat ik gewoonweg niet wil accepteren dat ik lelijk ben, dat ik de realiteit niet wil accepteren. Nare opmerkingen over mijn uiterlijk kunnen me dagen extreem ongelukkig maken. Veel mensen zeggen dat het niet zo is, zeggen dat ik mooi ben, maar ik heb een obsessie om mezelf te filmen en dan zie ik vaak een lelijk iemand. Soms vind ik mezelf wel knap. het wisselt met de belichting en dergelijke. Foto's van mezelf maken me ongelukkig, spiegels vermijd ik zoveel mogelijk, tenzij ik ''goed op de spiegel'' sta. Ik heb nooit veel succes bij vrouwen gehad, op twee momenten in mijn leven na: aan het eind van mijn middelbare school, toen ik 15/16 was, en toen ik opgenomen werd een jaar in de kliniek op mijn 23ste. ik voelde me toen geaccepteerd en populair. Toen ik ging studeren tussen mijn 23ste en 27ste ging alles dramatisch slecht.

Ik vergelijk mezelf extreem veel met anderen en dit is in de loop der jaren erger geworden. Ik schaam me ook kapot om hierover te praten, vooral omdat ik een man ben.

Nu heb ik na vier jaar weer een vriendin, een mooi meisje van 23, die ook obsessieve problemen met haar uiterlijk heeft. Dit wist ik niet toen ik haar ontmoette, maar we werden meteen verliefd op elkaar. Ik voel me eigenlijk voor de eerste keer in mijn leven begrepen door een vrouw, al ben ik soms bang dat ze me verlaat omdat ik te oud ben, me te zwak heb opgesteld of te lelijk ben. Ik probeer het er zelf ook niet teveel met haar over te hebben, en probeer vooral haar te steunen. Het kost me geen energie om dit te doen, ik begrijp haar bijna altijd. We hebben het samen altijd fijn en ik voel me emotioneel enorm met haar verbonden. Kon ze toch maar zien hoe mooi ze is denk ik soms. Maar ik begrijp haar. Ik kan echt genieten van haar voorkomen, maar ook van haar innerlijk dat zacht, gevoelig en een beetje breekbaar is, en tegelijkertijd zo sterk, want ik weet wat ze voelt, en het is elke dag overleven.

Ze heeft me alles over haar probleem verteld. Vroeger had ze vooral last van haar gezicht, nu is het haar gewicht. Toch voelt ze voor mij niet als een aanstelster of dramaqueen, en dat is ze ook niet. Ze heeft echt pijn, en ik weet welke pijn ze heeft. Ze is gepest geweest op de basisschool, net als ik. We werden allebei jarenlang als lelijkerd uitgescholden of in mijn geval geslagen omdat ze vonden dat ik er niet uitzag. Ik wilde hier nooit zoveel waarde aan hechten en nog steeds vind ik het rationeel gezien ook geen issue - bijna iedereen is toch gepest geweest? Toch heeft het ergens, zonder dat ik het doorhad of wilde, een impact op me gehad. De rest is denk ik puur toeval - verkeerde groei van de hersenen tijden de puberteit of genetische aanleg of iets anders biologisch, ik zal het nooit te weten komen. ssri's werken niet en benzo's ook niet meer.

Terwijl mijn vriendin al vroeg in de kindertijd ongelukkig werd, werd ik dat pas aan het eind van mijn puberteit. Ik werd steeds bewuster en ging steeds meer nadenken. In de loop der jaren werd mijn uiterlijk een steeds groter issue. En het is nooit weggegaan en maakt mijn leven tot een hel. Het heeft er ook voor gezorgd dat ik andere kwaliteiten van mezelf nooit helemaal tot wasdom heb laten komen. Ik voel me nog steeds identiteitsloos. Ik ben gewoonweg niemand, en ook niet meer het vrolijke kind van vroeger. Van binnen voel ik me boos en verdrietig, angstig en onzeker. Ik heb ook een pessimistische kijk op mezelf en de wereld gekregen, en een soort fatalisme. Wat ik ook doe of probeer te denken, mijn emoties en gedachten geven me dezelfde signalen af.
Misschien dat ik nog ergens therapie ga volgen, hoewel ik zeer sceptisch ben, omdat andere therapieën niet hebben geholpen. Op dit moment lig ik het liefst op een plek waar niemand me kan zien.

Enja, misschien klinkt dit als een hoop zelfmedelijden, maar het is zoals ik me voel.




Bijdrage van een man met BDD die lotgenoten zoekt

Ik ben een man van 45 jaar en heb al vanaf mijn 16e last van mijn uiterlijk c.q BDD. Maar ook hiervoor was ik altijd al onzeker over mijn uiterlijk. Iedereen was altijd knapper en hadden sjans bij de vrouwen. Ik kom uit een sociaal zwak begaafd gezin, moeder had ook een psychische aandoening en vader kon, mede hierdoor, net zijn eigen hoofd boven water houden. Kortom, ik heb op geestelijk gebied niks meegekregen, in geen enkel opzicht. Ik voelde me zo rot en eenzaam, al zeer vroeg , kreeg geen aandacht en steun. Toen ik ongeveer 13 was ging ik alles op mijn uiterlijk gooien en dat ik zo'n rotleven had kwam door mijn gezicht. Want als ik er goed uitzag, zouden de mensen meer aandacht aan je geven, meer respect voor je hebben en je wordt serieuzer genomen. En het belangrijkste als je er goed uitziet, dan hoef je nooit alleen te zijn, je krijgt dan toch wel aandacht van vrouwen, ook al heb je een slecht karakter. Deze gedachte zat er dus al vroeg in en nu op mijn 45e nog steeds.

Negen jaar geleden ben ik voor BDD onder behandeling geweest in het LUMC. Dit heeft weinig geholpen. Medicijnen vlakken wel het gevoel af, maar hebben ook vele bijwerkingen. Ik werd er niet echt beter van. Ik heb alle kenmerken van BDD, constant spiegels kijken, vergelijken met anderen, heb nog niemand gezien die lelijker is dan ik, totaal geen sociale contacten, voel me het rustigst als ik alleen ben. Maar het is ook een eenzaam gevoel en ik durf de mensen niet aan te kijken. Nu met het ouder worden lijken de klachten alleen maar erger te worden. Soms denk ik er een eind aan te moeten maken, het is echt een uitzichtloos bestaan.

Ik werk nog wel als buschauffeur sinds 5 jaar, omdat de behandelingen niet hielpen en ik weinig vertrouwen in psychologen heb gekregen, dacht ik: Als ik werk gaat het wel beter. In het begin was dat ook zo, maar langzaam voel ik me weer afglijden. Ik vraag me ook af of ik wel echt BDD heb zoals gesteld door het LUMC. Ik bedoel, de definitie van BDD is iemand die er normaal of zelfs knap uitziet of een klein defect heeft en zich dan oerlelijk vindt. Ik lees in de bijdragen dat de meeste mensen vanuit hun omgeving juist wel complimenten over hun uiterlijk krijgen. Maar wat als je , zoals ik, vaak negetieve opmerkingen over het gezicht krijgt of dat er grapjes over gemaakt worden? Ik denk dan: Ik heb geen bdd, maar ben gewoon oerlelijk en heb het nooit kunnen accepteren. Bij mij is het niet 1 aspect van het gezicht, maar het totalel plaatje is zeer onaantrekkelijk. Hierdoor word ik bij voorbaat al buitengesloten. Ook heb ik diverse cosmetische ingrepen laten doen o.a. neus, inspuitingen , correcties, maar ja het hoofd en de botstructuur blijft hetzelfde.

Ik ben best wel een beetje radeloos. Ik hoop dan ook dat er mensen zijn die reageren , want ik kan er met niemand over praten. Van de weinigen die het weten heb ik geen steun. Die zeggen:Dan kijk je toch niet in de spiegel.

* Mailadres bekend bij de redactie voor wie wil reageren *

Bijdrage van een man met angsten om mager te worden

Vijf jaar geleden kreeg ik na een hele drukke periode last van stressklachten, iets wat ik nog nooit eerder had ervaren. Ik bleef er mee rondlopen en kreeg last van angstklachten. Bang voor ziektes en van het ene op het andere moment dacht ik dat ik kanker had of aids, terwijl ik wist dat ik kerngezond was. Door alle angst en stress kon ik niet meer eten en viel ik af. Dat was in mijn ogen een bevestiging dat ik ziek was, want alleen zieke mensen vallen af dacht ik. Ik belandde bij een psycholoog en kreeg medicatie (Paroxetine). Na verloop van tijd ging het stukken beter met me. Ik begon weer met eten en kwam weer aan. Maar omdat ik zo bang was geworden toen ik was afgevallen, begon ik meer te eten dan nodig was. Mijn armen, taille en schouders werden dikker en breder, maar ik merkte telkens wanneer ik gespannen was of als ik een keer geen trek had omdat ik bijv. grieperig was, dat de angst om weer af te vallen terugkwam. Ik ben dan ook steeds bezig met in de spiegel kijken, voelen hoe mijn kleding zit, spieren aanspannen of opmeten met een meetlint en vragen aan mijn vriendin of ik nog breed genoeg bent. Ik ben nu al meerdere malen bij een psycholoog geweest. Aan de ene kant begrijpen ze het wel, maar aan de andere kant ook weer niet. Eerst kreeg ik te horen dat ik een piekerstoornis had en toen werd het een dwangstoornis. Zelf noem ik het omgekeerde anorexia. Verleden week kwam mijn moeder langs want ze had op de televisie een progamma gezien over BDD, een term waar ik nog nooit van gehoord had. Ook mijn huisarts kende het niet. Ik heb een verwijskaart gevraagd en contact opgenomen met het LUMC. Ik wil er heel graag van af.



Bijdrage van een jongen van 20 jaar

Ik ben een jongen van 20 jaar en ik denk dat ik ook BDD heb. Ik heb mezelf nooit echt knap gevonden, ook niet lelijk, maar sinds 2 jaar durf ik niet meer in de spiegel te kijken. Ik ontdekte lachrimpels. Waarom heb ik die al op 18 jarige leeftijd? Ik begon te huilen en bleef maar kijken of ze weer weggingen, maar dat gingen ze niet. Ik voelde me zo oud opeens. Ik vond dat ik een hele oude kop had gekregen. Ik vroeg het aan mensen, maar die zagen niks opvallends. Sinds die tijd ben ik nergens anders meer mee bezig onderhand... Denk er altijd aan. In het begin keek ik constant in de spiegel of ze weg waren, maar nee... Ik kocht crèmes (die natuurlijk niet hielpen), ik ging er met een aansteker tegenaan om de huidlaag weg te branden en ik sneed erin. Niks hielp. Als iemand nu vraagt hoe oud ik ben, vraag ik: "Wat denk je"... Ik krijg van binnen hartkloppingen.. "Zometeen zeggen ze 30". Maar meestal zeggen ze wonderbaarlijk genoeg: 18/19 en heel af en toe rond de 22, maar dan word ik gek! Ik heb het er nog nooit over gehad, maar ben heel vaak chagerijnig en kijk bijna nooit meer in de spiegel. Heb mezelf nu al een paar weken niet meer gezien. Dan gaat het best goed. Ik werk in de bediening, daar ga ik ook liever niet heen, maar ik moet wel. Ik ga niet de hele dag op bed liggen huilen.
 
Ik durf mensen niet meer aan te kijken als ik met ze praat, want ik voel me gewoon een monster en als iemand me lang aankijkt denk ik meteen dat ze wat zien en dat ze denken: "Wat ziet hij eruit".
 
Gelukkig leef ik niet geïsoleerd hierdoor en heb ik verder een redelijk normaal leven. Zolang ik mezelf niet zie gaat het goed. Ik heb werk, vrienden, ga uit en ik sport.
 
Maar toch is het geen leven. Ik moet toch gewoon in de spiegel kunnen kijken?
 
Hulp zoeken heeft geen zin, want ik wil er niet mee leren leven, ik wil dat het weg gaat, zodat ik weer normaal in de spiegel kan kijken. Mijn haar doen en zo. Maar dat zal nooit gebeuren helaas....

------- vervolg december 2007 ------------

Hallo, ik ben nog steeds niet verder, maar het lijkt steeds erger te worden. Nog steeds heb ik geen hulp gezocht en ik voel me steeds eenzamer. Ik durf helemaal niet meer in de spiegel te kijken en dat doe ik ook nooit meer. Verschrikkelijk is dat. Ik kan niet eens normaal achter de PC zitten, want dan zie ik een weerspiegeling van mezelf. Als mensen een foto willen maken draai ik me om zodat ik er niet op kom. Terwijl ik foto's altijd leuk vond. Nu heb ik ook niks voor later om aan bijv. mijn kinderen te laten zien, want ik heb al bijna 3 jaar geen foto's meer van mezelf, of alleen vage van de webcam. Ik keek toevallig 2 weken geleden nog in de spiegel en ik vond het wel meevallen, maar hoe langer ik keek hoe erger het werd. Waarom ben ik niet gewoon normaal? Ik hoef niet knap te zijn, maar gewoon NORMAAL. Ik ben al een paar keer verliefd geweest, maar dat lukt gewoon niet. Ik word letterlijk ziek als ik verliefd ben, want ik krijg allemaal gedachtes en twijfels. Ik ben ook bang dat mijn gezicht steeds smaller wordt, zodat ik op een 'crackverslaafde' lijk, dus ik wil zorgen dat ik een dikker gezicht krijg, maar ik weet niet hoe.
 
Ik heb ook het idee dat mensen mij steeds meer zien zoals ik mezelf zie, want voorheen kreeg ik nog aandacht en complimenten, maar nu ook niet meer. Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar ik kan het gewoon niet. Of ik kom er niet aan toe, of ik denk er niet aan, of ik durf niet.. Het schiet gewoon niet op.
 
Soms heb ik nog wel lichtpuntjes in mijn leven, als mensen me jonger schatten. Laatst zelfs, ik was in een cafe met een vriend en we bestelden een biertje. Ze vroegen aan mij of ik wel 16 was. Wat was ik blij, maar ik deed alsof ik beledigd was. Toch is het vervelend, want als ik met mensen over de leeftijd begin, begin ik te zweten en te denken "zodadelijk schatten ze me 25".
 
Bij elk dingetje denk ik na, ik heb geen normaal leven meer. Het beste zou zijn als ik een nieuw gezicht kreeg. Alleen mijn ogen en lippen wil ik houden.

------- vervolg februari 2008 ------------
 
Ik heb me inmiddels door laten verwijzen naar De Gelderse Roos (instelling voor geestelijke gezondheidszorg). Ik heb een brief gekregen voor een intakegesprek. Ik moet nu dus telefonisch contact opnemen en dan heb ik een gesprek waarin ik alles moet vertellen. Ik durf dit echt niet. Alles wat ik dan zie, ziet hij/zij dan ook en zodadelijk zegt men: "Je hebt inderdaad wel een lelijke huid ja, je moet er snel iets aan doen". Die gedachte maakt me gek en bang. Toch ga ik vanmiddag bellen.
 
Ik denk zelf trouwens dat ik niet voor BDD ga, ik vertel het wel hoe ik mezelf zie, maar ik weet voor mezelf dat ik niet gek ben en dat wat ik zie, ook zo is. Met plastische chirurgie komt het goed, dat weet ik zeker, maar daar heb ik geen geld voor :( , dus ik zal altijd met dit gezicht moeten leven. Die grove poriën vind ik nog het ergst. Mijn wangen zitten onder de gaten en daar is niks aan te doen. Ik hoop dat er snel iets uitgevonden wordt zodat ik een normaal leven kan leiden. Ik ga een site maken waar ik alles ga bijhouden. De link daar naartoe is: http://bdd.blog2blog.nl/




Bijdrage van een jongen van 19 jaar

Hallo, ik ben een jongen van 19 jaar en ik ben er kortgeleden achter gekomen dat ik lijd aan BDD. Twee jaar geleden had ik mijzelf nog niet kunnen indenken dat ik hier aan zou lijden, pas dit jaar zijn de symptonen van BDD zodanig toegenomen dat het vastgesteld kan worden. Van nature sport ik altijd erg veel en dat doe ik al vanaf mijn 14e. Vaak was ik bezig met mijn lichaam en ik vond het altijd belangrijk om er gespierd uit te zien.
Veel mensen gaven me complimenten over mijn lichaam, dat ik er goed uitzag etc.

In het beginstadium merkte ik er eigenlijk nog niet zoveel van, ik at normaal en was niet 'absurd' bezig met mijn lichaam. Na een tijdje was ik echter vrij vaak met mijn lichaam bezig en ik begon aardig breed en gespierd te worden, zelfs al zei mijn vriendin dat het te erg werd, dat vond ik alleen maar fijn om te horen. Ook merkte ik dat ik het echt nodig had om te horen dat ik er goed uitzag. Na een tijdje begon ik mijzelf ook regelmatig te vergelijken met andere jongens om te kijken of ik gespierder was of minder gespierd. Als ik gespierder was voelde ik mijzelf goed, maar als dat niet het geval was voelde ik mezelf lelijk en begon ik weer vreselijk impulsief te trainen. Op dit moment had ik wel door dat ik veel bezig was met mijn lichaam maar ik realiseerde niet dat het steeds erger werd. Vaak als er gevraagd werd ergens patat te gaan eten of iets waarvan ik dacht dat het ongezond was (dat ik dan opzocht op internet) dan sloeg ik dat aanbod af.

Op een zeker moment belemmerde dit mijn sociale leven. Vrienden zeiden dan "Jij met dat gezonde gedoe" en ik voelde me dan goed, omdat ik zo gezond bezig was. Op dit moment was er dus Orthorexia nervosa dat verwant is aan Anorexia nervosa. Dit is een eetstoornis waarbij de persoon een obsessie heeft voor gezond eten. Wanneer mijn vriendin iets gezelligs wilde gaan doen en ze wat lekkers mee wilde nemen dan nam ze voor mij altijd 'iets gezonds' mee, omdat ze wist dat ik daar veel waarde aan hecht. We hadden beide niet in de gaten dat er meer achter zat.
 
Op een gegeven moment kreeg ik (hoe vreemd ook) een hekel aan zondagen, omdat dat meestal een luie dag was en dan voelde ik me ongezond en niet in vorm. Om dit gevoel te voorkomen stond ik (zelfs na het late uitgaan) heel vroeg op om de zondag zo actief mogelijk te houden. Op deze zondagen zat ik vaak aan mijn huid te plukken en liep ik regelmatig naar de spiegel om te kijken of ik nog wel gespierd was. Als dat niet voldeed aan mijn verwachtingen op dat moment, begon ik mijn spieren erg aan te spannen. Op sommige momenten als ik niet thuis was liep ik ook regelmatig naar de wc om daar in de spiegel te kijken en mijn spieren aan te spannen. Dit zijn de symptonen van de laatste tijd.

Verder gaven sommige mensen (vooral dames) mij veel aandacht en wilden zij graag bevestigen dat ik een mooi lichaam had. Daardoor nam ik hier veel contact mee op. Dit vond ik echter zo interessant dat mijn vriendin me niet meer vertrouwde en onze ongeveer 3-jarige relatie hierdoor uiteindelijk stuk liep. Tijdens de ontwikkelingen van mijn BDD realiseerde ik me totaal niet meer wat mijn vriendin voor me betekende, ik was geobsedeerd van mijn lichaam en ik snakte naar aandacht. Tijdens de relatie vroeg ik regelmatig tot haar ergernis of ze mijn lichaam mooi vond en of ze vond of ik gespierd genoeg was.
Nu, na de breuk met mijn vriendin en ik het gevoel heb alsof ik alles kwijt ben wat me lief is, ben ik n.a.v. de zelfmoord van mijn moeder (toen ik 7 jaar was) gaan opzoeken waarom ik zo heftig reageerde op mijn breuk. Op het moment dat ik las over BDD werd alles mij duidelijk.
 
Nu ben ik echter een grote liefde kwijt geraakt en ben ik in behandeling bij een psycholoog die me hieruit gaat helpen.
 
Dat iets dat zo onschuldig lijkt, zich zo kan ontwikkelen...

Reacties op deze bijdrage kunnen via redactie@bdd-info.nl worden gegeven. De beheerder zal het dan doorsturen aan de persoon die het verhaal heeft laten plaatsen.



Bijdrage van: een man van 40 jaar

Ik ben een man van 40 jaar en kamp al sinds mijn pubertijd met een probleem, welke in omvang alleen maar is toegenomen. In mijn jeugd heb ik een beugel gehad welke ik weinig droeg. Mijn moeder, die het vanwege een scheiding financieel moeilijk had, besloot om met de beugel te stoppen. Haar woorden: daar krijg je later spijt van, ben ik nooit vergeten. Mijn overbeet werd een probleem tijdens de pubertijd. Ik was iedere dag gefocussed op mijn overbeet en dit werd al zichtbaar op foto’s waarop ik niet spontaan lach. Helaas heb ik toen niet nogmaals besloten tot het dragen van een beugel. Ik zag het dragen van een beugel voor een aantal jaren niet zitten, ik had daar geen geduld voor, duurde mij te lang, ondanks dat er wel eens vervelende opmerkingen naar mijn hoofd zijn geslingerd. Deze opmerkingen vergeet je nooit. Op mijn 18e ben ik begonnen met werken. Achteraf bekeken kampte ik toen al met een bepaalde sociale angst. Deze angst koppelde ik aan mijn negatieve zelfbeeld, te weten mijn overbeet. Ik dacht ook niet aantrekkelijk te zijn voor het andere geslacht, wat achteraf gezien, ook niet echt is gebleken. Om het sociale aspect zoveel mogelijk te vermijden besloten de automatisering in te gaan. Op mijn 23e had ik genoeg van mijn dagelijkse obsessie en besloot alsnog tot het dragen van een beugel. Omdat ik reeds volwassen was, moest er een chirurgische onder- en bovenkaak correctie worden uitgevoerd. Op mijn 24e was ik klaar met het dragen van mijn beugel.


Alhoewel mijn tanden toen beter stonden, was ik nog steeds niet tevreden. Het zelfvertrouwen was niet verbeterd, ik was niet tevreden over het resultaat, mijn gezicht was veranderd en ik had en heb nog steeds last van een vreemd gevoel ik mijn bovenkaak en tevens stonden en staan mijn ondertanden irritant tegen mijn boventanden. Het spreken kostte en kost duidelijk meer moeite. Dit gevoel heb ik vrijwel ieder moment van de dag. De dagelijkse obsessie van mijn gebit was na de operatie alleen maar verterkt. Ik heb nu het gevoel dat ik met een verkeerd gebit in mijn mond loop. Dit maakt me nog onzekerder. Ik vergelijk me altijd met anderen en ben enorm jaloers op gave gebitten en mensen die zo duidelijk kunnen spreken.. Mijn negatief zelfbeeld, minderwaardheidscomplex, gebrek aan zelfvertrouwen en faalangst zijn alleen maar toegenomen. Deze onvrede heb ik jaren verborgen kunnen houden, heb allerlei situaties kunnen vermijden, met name op het werk. Communicatief en sociaal vond men mij, zowel prive als op het werk, hoe gek het ook klinkt, zeer sterk. Vanwege een reorganisatie op het werk in 2005 heb ik gesolliciteerd op een securityfunctie in de ICT en ben aangenomen. Maar vanwege het enorme gebrek aan zelfvertrouwen, de faalangst en het moeilijk kunnen spreken, wat de omgeving overigens niet merkt, durfde ik de functie uiteindelijk niet aan. Ik ben in november 2005 in de ziektewet beland en in een zware depressie geraakt. Ik zag mezelf niet meer aan het werk komen en zag alleen nog maar negatieve scenarios, waaronder verkoop van huis, scheiding, opname in een inrichting etc.


Met name de opname in een inrichting was mijn grootste angst. Mijn vader is in het verleden, na de scheiding van mijn ouders, ook opgenomen in een inrichting en heeft 6 jaar later, in 1980, zelfmoord gepleegd. In deze 6 jaar heb ik mijn vader zo’n 2x gezien en enorm zien afglijden. Ik weet zeker dat hij ongelooflijk ongelukkig moet zijn geweest in deze periode. Het beeld van mijn dode vader en zijn uitdrukking van zijn lijden staan nog helder op m’n netvlies. Ik ben op 26 nov. 2005 gestart met het slikken van antidepressiva. In de week daarop volgend groeide de angst en de spanning tot een hoogtepunt. Het leek alsof er constant 1000 volt op mijn hoofd stond. In deze periode heb ik tot 2 maal toe een serieuze zelfmoordpoging gedaan. Ik had mezelf niet meer onder controlle. Je kunt je niet voorstellen hoe ver je kunt afglijden. Op zo’n moment telt het hebben van een fantastische vrouw, kinderen, familie en vrienden totaal niet meer. Zeer treurig, zeker gezien het feit dat mijn vrouw in 1987 reeds na 6 weken getrouwd te zijn geweest al weduwe werd.


Na de 2e zelfmoordpoging, ik heb me uiteindelijk laten vinden door de trauma helicopter omdat de poging was mislukt, ben ik opgenomen op een gesloten afdeling van een psychiatrische afdeling. Mijn angst werd dus bewaarheid. Vanwege enorme pijn in mijn polsen heb ik nog gesmeekt om euthanasie. Er onstond een serieuze ontsteking in mijn linkerarm en heb ik een spoedoperatie gehad onder narcose in het LUMC in Leiden. Hierna heb ik nog een aantal weken op een geloten afdeling gezeten. Ik was nl. door de rechter voor 3 weken in bewaring gesteld. Op dit moment ben ik nog behoorlijk depressief thuis en volg sinds een aantal weken een aantal therapieen, meer gericht op de depressie zelf. Hier zie ik echter weinig heil in. Na een gesprek met mijn sociaal psychologisch verpleegkundige is nu BDD geconstateerd. Voor deze aandoening ga ik binnenkort in therapie. Ik heb hier echter geen vertrouwen in, mede gezien het grote fysieke probleem welke ik voel in mijn mond. Ik vind het ook moeilijk te accepteren dat ik deze aandoening heb, dat ik depressief ben, nergens zin in heb, dingen uit het verleden niet meer kan rechtzetten en dat ik weer een nieuw gevecht aan moet. Ik maak me grote zorgen over mijn en onze toekomst.  



Bijdrage van: een man van 39 jaar        

Op dit moment ben ik mijn therapie aan het afbouwen. Sinds oktober 2002 weet ik dat ik een sociale fobie heb en ik ben in februari van dat jaar doorvoor in behandeling gegaan. Een gedragstherapie in combinatie met een antidepressiva. Sinds 2 maanden weet ik dat ik ook BDD heb. Ik kreeg van mijn behandelaar een tip van deze website, ik ben gaan lezen en ik viel van de ene verbazing in de andere, alles is heel herkenbaar. Uiteraard blijf ik ook anoniem want openlijk over mijn BDD praten is en blijft moeilijk. Voor zover ik me kan herinneren heb ik altijd geweten dat ik iets mankeerde maar ik durfde er nooit voor uit te komen, puur uit schaamte. In september 2002 stortte ik helemaal in elkaar en was de wanhoop nabij, ik was zwaar depressief en ik wilde maar 1 ding en dat is een eind aan mijn leven maken. Gelukkig heb ik dat niet gedaan maar ben naar de huisarts gestapt. Nu 3 jaar later ben ik een heel ander mens en durf weer naar de toekomst te kijken. Als je in de puberteit zit (ik ben nu 39) wil je gaan stappen, de wereld zien en achter de vrouwtjes aan, ik niet ik bleef thuis. Ik walgde van mezelf. Ik vond mezelf dik en lelijk en ik ging er onvoorwaardelijk vanuit dat een ander ook zo naar mij keek. Ik durfde nooit in de spiegel te kijken, dat vind ik nog steeds moeilijk.


Ik ben groot van postuur (1.91 m) en ben stevig gebouwd. Helaas ben ik van onder niet zo groot gebouwd. Voor mij betekent dit dat ik niet man genoeg ben. Ik wilde op voetbal maar het idee dat ik na het voetballen onder de douche zou moeten met andere mensen weerhield mij hiervan, ik ben dan bang om uitgelachen te worden. Dit is nog maar 1 voorbeeld. Sauna’s, zwembaden, sportscholen etc etc daar zou ik graag naar toe willen maar het idee dat ik in een zwembroek of nog erger in mijn nakie moet weerhoud mij ervan iets te ondernemen. Gelukkig kan ik hier met mijn behandelaar openhartig over praten, hoe moeilijk dit ook is. Ik heb het wel voor elkaar dat ik nu naar een zwembad ga en dat doe ik zelfs alleen zodat ik niet iemand bij me heb die ik dan als reddingsboei of afleidingsmanoeuvre gebruik. Zoals ik al eerder aangaf denk ik dat iedereen negatief over mijn lichaam denkt zoals ik dat zelf doe. Ook al weet ik dat het niet zo is, het blijft moeilijk om die gedachten van me af te zetten.


Door mijn sociale fobie en BDD ben ik nog steeds vrijgezel al 21 jaar en dat vreet verschrikkelijk aan me. Ik denk nog steeds dat vrouwen niks van mij moeten hebben omdat ik denk dat zij hetzelfde over mij denken zoals ik dat zelf denk. (dat denken dat weet wat pffff). Ik ben dan ook heel erg bang om uitgelachen te worden als ik naakt onder de douche sta in de sportschool dus laat staan als ik naakt voor een meisje of vrouw zou staan. Deze gedachten weerhouden mij dan ook om contact te zoeken met vrouwen. Ik kan op een heleboel punten rationeel denken maar op dit punt gaat mij dit moeilijk af.Ik hoop dan ook dat ik een keer op het punt kom dat ik mezelf kan accepteren zoals ik ben. Ik kom uit een heel heel diep dal, ik heb heel veel van mijn sociale angst overwonnen en ik blijf doorknokken tot ik mezelf van top tot teen geaccepteerd heb. Nu mijn BDD nog overwinnen.

Groeten, Alleen

In het tijdschrift Spiegeloog (305, mei 2006) is een uitgebreid interview te lezen met bovenstaande persoon. Spiegeloog is het tijdschrift van de Afdeling Psychologie aan de Universiteit van Amsterdam.