BIJDRAGEN VAN VROUWEN (2)                                       naar pagina 1
                                                                                                
                                                                                    of  pagina 3
                                                                                                

Bijdrage van een vrouw van 41 jaar

Dit is de eerste keer dat ik dit vertel en wat fijn om te kunnen lezen dat er ook anderen zijn zoals ik. Altijd dacht ik dat ik de enige was in de hele wereld die dit probleem had en dat niemand ooit zou kunnen begrijpen waar ik mee zit. Als vrienden en familie wisten hoeveel tijd ik spendeer voor de spiegel zouden ze me zien als ijdel, teveel met mezelf bezig, etc. We wonen sinds eind tachtiger jaren in Australie, maar ik woonde in Nederland totdat ik 19 jaar was. Mijn ouders zijn pas naar Nederland geweest op vakantie en mijn moeder kocht een Margriet voor mij waar iemands verhaal in stond over haar BDD en ik herkende zoveel dingen; het was net alsof ik over mezelf las. Er stond dit website adres bij het artike,l dus ik heb toen gelijk gekeken en las de verhalen van andere vrouwen met BDD. Wat een opluchting om te weten dat ik niet de enige ben met deze 'eigenaardigheid'! Als klein kind was ik eerst altijd erg vrolijk, spontaan en had veel vriendinnetjes op school. Ik had mooie blonde pijpekrullen en was best wel een mooi kind. Veel mensen noemden me 'Shirley Temple' omdat ik al die krullen had en altijd liep te dansen en zingen. Maar helaas is dat veranderd.

We verhuisden toen ik 6 jaar was en de nieuwe school waar ik toen naartoe moest was een grote verandering. Ik werd daar erg gepest en begon me terug te trekken. Mijn cijfers gingen ook erg achteruit. De juf herkende niet wat er eigenlijk aan de hand was maar mijn ouders zagen wel dat ik niet happy was in die school en hebben me toen naar een andere school laten gaan waar ik weer wat gelukkiger was en mijn cijfers waren weer prima. Maar, ik had toen al een stempel op mij dat ik niet goed genoeg was en niet zo leuk, slim of mooi als een ander. Ik was allang niet het vrolijke spontane kind meer dat ik vroeger was. Ik werd stiller en werd steeds meer onzeker over mijzelf. Mijn moeder knipte een keer mijn haar heel kort en ik vond het vreselijk. Ik leek net een jongen en iemand zei zelfs een keer tegen mijn vader: "O, en is dat je zoontje?" Ik kon wel door de grond zakken. Op een schoolzwemles niet lang daarna gleed ik een keer uit en viel plat op mijn gezicht. Een voortand was half afgebroken en de tandards deed er een stukje aan, maar de tand zelf was helemaal donker geworden na een paar maanden. Dus, het eerste besef van lelijkheid begon toen al meer te broeien.

Toen ik naar de middelbare school ging, kreeg ik tot overmaat van ramp heel erg last van acne. Ik schaamde me zo erg daarvoor en droeg mijn haar zoveel mogelijk voor mijn gezicht. Ik moest ook een beugel dragen die mijn tanden op elkaar hield. Vreselijk vond ik dat. Mijn ouders verboden me om make-up te dragen op die leeftijd dus die puisten waren duidelijk zichtbaar. Op school werd ik uitgescholden voor 'grindtegel' en 'Quasimodo'. Als die kinderen eens wisten hoeveel schade ze deden met zulke woorden... Ik had 1 vriendin maar die zei een keer dat ze vond dat ik best wel een dikke kont had. Dus, ook daar kreeg ik een complex over. Als ik mijzelf nu op foto's zie, was ik juist slank en ik wou dat ik nog steeds dat figuurtje had, maar ik schaamde me voor alles aan mijn lichaam. Ik kreeg eerder borsten dan alle meiden in mijn klas en dat vond ik vreselijk. Ik haatte mijzelf; wat was ik een lelijk mormel. Ik hoorde nergens bij want ik was te lelijk; een echte Quasimodo.

Mijn jongere zus was (en is nog steeds) erg mooi. Zij had veel vriendinnen, had een mooie gave huid waar nooit een puist op kwam en was langer en slanker. Mensen zeiden altijd hoe mooi en hip ze was waar ik bijstond maar over mij zeiden ze niets. Dat deed zo zeer; vooral op die leeftijd ben je daar extra gevoelig voo,r dus met zulke dingen voelde ik me steeds een stukje lelijker. Ik heb een smal gezicht en hazetanden, terwijl zij een mooi geproportioneerd gezicht heeft met een breed gebit en prachtige rechte witte tanden. Ik voelde me altijd in haar schaduw lopen. Jongens vonden haar ook erg leuk maar keken niet naar mij. Toen we ouder werden werd zij zelfs een aantal keren gevraagd als model voor advertenties in de krant. En ik was de lelijke eend die zich steeds lelijker voelde en zich terug trok... Ik huilde iedere avond in bed. Ik heb absoluut geen leuke jeugd gehad en mijn tienerjaren zijn gedomineerd door mijn minderwaardigheidsgevoel, eenzaamheid, onzekerheid en lelijkheid.

Toen ik 17 was en wat make-up mocht kopen, ging er een hele nieuwe wereld voor mij open. Ik vond make-up die mijn acne tot zekere mate kon maskeren en met oogpotlood, mascara, etc. erbij, voelde ik me eindelijk weer wat zekerder worden. Ik begon mijn wenkbrauwen te epileren want die deugden ook niet. Die waren veel te dik en bossig, dus dat werd toen ook een obsessie. Met make-up was ik tenminste wat meer toonbaar en dat hield mij steeds meer bezig. Ik kwam oude klasgenootjes tegen waar ik mee op de middelbare school had gezeten en die herkenden mij vaak niet eens omdat ik er zo anders uit zag. "Goh, wat zie je er goed en mooi uit; ik herkende je eerst niet!", zeiden ze dan. Wat voelde ik me voldaan toen ze dat zeiden! En helemaal als ik ook wat aandacht begon te krijgen van jongens. Maar, ik werd steeds meer afhankelijk van de make-up. Tegen de tijd dat ik 18 was, durfde ik niemand onder ogen te komen zonder me eerst op te maken. Daarom ging ik nooit ergens logeren of met vrienden zwemmen. Stel je voor dat door het water de make-up eraf zou gaan...

Dat masker moest iedere dag op en ik deed er dan ook uren over om me iedere ochtend 'toonbaar' te maken. Alle pukkels moesten eerst een concealer erop, wat al een hele klus was, dan die lelijke wallen onder mijn ogen wegwerken, foundation erover, poeder, blusher, wenkbrauwen bijtekenen, enz. Als ik na 2.5 uur eindelijk de make-up (voor zover het ging) goed erop had zitten kwam ik eindelijk aan mijn haar toe dat ook al een hele klus was. Maar, als ik dan eindelijk alles klaar had, voelde ik me goed en durfde ik de deur uit. Ik moest daarom altijd al heel vroeg opstaan om alles gedaan te krijgen en evengoed was ik heel vaak te laat op mijn beroepsopleiding en later op mijn werk. Mijn acne ging helaas niet weg toen ik allang in de 20 was. Ik heb er zelfs een keer een baan door verloren. Die dag had ik namelijk een heel erge uitbraak van vlekken en puisten en wat ik ook probeerde, de make-up kon het niet allemaal onzichtbaar maken. Ik kwam daardoor een uur te laat op mijn werk en mijn werkgever had er toen (begrijpelijk) genoeg van omdat ik andere keren ook al laat was. Ik probeerde altijd smoezen te verzinnen waarom ik te laat was, maarja het begint toch wel op te vallen na een tijdje als je zo vaak te laat komt. Mijn zelfvertrouwen ging een heel stuk omlaag. Ik verdiende het immers toch niet om een baan te hebben, want eigenlijk was ik te lelijk om mee te tellen en om een normaal leven te kunnen leiden zoals een ander. Ik leefde achter het masker dat mij mooier maakte maar zonder dat masker was ik niet veel soeps. Ik voelde me gevangen in mijn eigen lichaam.. Ik had teveel haren weggeplukt van mijn wenkbrauwen en er groeit nou niet veel haar meer. Dat moet ik ook nog bijtekenen.

Mijn grootste angst was (en is nog steeds) dat mensen mij zonder make-up zouden zien en schrikken van mijn lelijkheid. Zonder make-up ben ik volgens mij net een monster. Een keer kwam een man langs mijn huis die ik erg leuk vond, maar ik had nog geen make-up op dus toen hij aanbelde deed ik alsof ik niet thuis was. Maar volgens mij had hij door dat ik er wel was en ik heb daarna ook niet meer van hem gehoord. Daar had ik veel verdriet van en was zo boos op mijzelf, want je denkt toch: Wat als ik wel de deur open had gedaan, was het ooit wat geworden? Gelukkig ben ik een tijdje later mijn man tegen gekomen. Eerst wist hij er niets van dat ik een probleem had toen we net een relatie hadden. Maar, op een gegeven moment kwam hij er natuurlijk wel achter. Maar hij vond dat helemaal niet erg en begreep dat ik extra tijd nodig had om me klaar te maken in de ochtend. Alleen als we ergens te laat voor waren werd hij weleens een beetje ongeduldig en dat kan ik goed begrijpen. Dan was ik ook op mijzelf boos. Op een gegeven moment las ik iets over de Diane pil en dat het kan helpen met acne. Ik stapte naar de huisarts en kreeg dat voorgeschreven. Had ik er maar eerder over geweten... na alle middeltjes die ik had geprobeerd was dit medicijn het enige dat mijn acne eindelijk had genezen. Maar, de littekens zijn er nog en ik vind mijzelf nog steeds lelijk zonder make-up. Zo bleek met donkere wallen. En omdat mijn wenkbrauwen er zowat niet meer zijn moet ik die bij blijven tekenen. Ook al doe ik er minder lang over om mijn make-up te doen in de ochtend als vroeger, heb ik nog steeds wel een ritueel om mij toonbaar te maken en dat duurt minstens 1 tot 1.5 uur. Zonder make-up zou ik nog steeds niet gezien willen worden. Alleen mijn man en kinderen zien mij zo in de ochtend. Als er een pakketje vroeg in de ochtend wordt bezorgd en ik heb mijn make-up nog niet gedaan, zou ik absoluut niet de deur open doen. Voor mijn dochters maak ik mij zorgen over hoe dit hun beinvloedt. Zij zijn allebei hele knappe meiden van 11 en 13 en ik hoop niet dat mijn gedrag een slechte invloed heeft op hun zelfbeeld. Dat zou ik heel erg vinden. Ik laat ze zo min mogelijk merken van mijn obsessie. Soms zeuren ze wel eens van: "Hee mam, hoe lang duurt het nog voordat je klaar bent?" Dan maak ik er een grapje van en dan vinden ze het ok. Ik ben zo jaloers op vrouwen die onbezorgd de deur uit kunnen zonder make-up en die kunnen sporten, kamperen, enz. Dat leven wil ik ook zo graag. Ik wil juist helemaal niet zo lang voor een spiegel staan. Als ik zonder kon, zou ik absoluut geen make-up willen gebruiken maar ik kan het niet. Zelfs toen ik in het ziekenhuis lag na geboortes van onze dochters en een paar jaar later een operatie, deed ik trouw altijd mijn make-up. Ik voel me soms wel mooi als ik mijn make-up op heb en mijn haar leuk zit. En mensen zeggen zelfs soms tegen mij of mijn man dat ze me mooi vinden. Dat voelt zo goed, maar dan is dat weer dubbel, want ondertussen weet ik dat het maar een masker is en dat ik eigenlijk helemaal niet zo mooi ben. Ik voel me dan zo nep. Ik wou dat ik de vrijheid had om me daar nooit zorgen over te moeten maken en niet zoveel tijd zou hoeven te verspillen aan mijn uiterlijk. Ik heb mijzelf zoveel moeten ontzeggen door mijn probleem met mijn uiterlijk. Dat doet echt pijn als ik daaraan denk. Al die keren dat ik niet meeging met vrienden kamperen, niet logeren bij vriendinnen, niet zwemmen, enz. Maar ik ben blij dat ik niet de enige ben die heermee zit. Ik voel me nou gelukkig wel wat zekerder over mijzelf dan vroeger.

Ik ben een intelligente vrouw met veel talenten. Ik ben hoog afgestudeerd, ben erg artistiek, muzikaal en zelfs aardig goed met computers. Wat dat betreft ben ik erg trots op mijzelf, maar het probleem met mijn uiterlijk is helaas nog niet weg. Ik weet dat het begint met jezelf van binnen mooi te vinden maar mezelf van buiten mooi vinden is iets heel anders. Dat is een stap die ik nog niet heb kunnen maken. Hopelijk kan ik in de toekomst dat een keer los kunnen laten en ook mezelf mooi vinden zoals ik ben en dat wens ik ook iedereen toe die BDD heeft.

 

Bijdrage van een vrouw van 37 jaar  (geplaatst januari 2007)

Mijn naam is Claudia, 37 jaar. Al sinds mijn puberteit heb ik een obsessie voor mijn lichaam, mijn lichaam moet slank zijn. Ik weet niet waar deze obsessie precies vandaan is gekomen; ik ben niet gepest op school of in mijn omgeving. De mensen in mijn omgeving vonden mij een aardige en leuke meid, ik kreeg zelfs complimenten over mijn lijf! Ik denk dat mijn streven naar perfectionisme zich uiteindelijk tot buitensporige proporties heeft kunnen ontwikkelen omdat ik voelde dat ik perfect moest presteren om in deze wereld serieus te worden genomen; immers, als je niet goed presteert ben je niets waard. Rond mijn 12e/13e kreeg ik last van faalangst. Ik haalde supergoede cijfers op school maar was er van overtuigd dat ik niet kon presteren. Ik had last van ontzettende huilbuien en had ondersteunende gesprekken met mijn klassenleraar. Daarnaast begon mijn eetstoornis (anorexia/boulimia) en dus mijn obsessie voor mijn lijf, zich te ontwikkelen, gepaard met depressies en suïcidaal gedrag. Ik voelde mij erg verdrietig en ongelukkig en zag het nut van het leven niet meer in. De obsessie voor mijn lijf is er vanaf mijn puberteit tot heden gebleven. Er zijn periodes dat ik meer of minder intensief met mijn lijf bezig ben, maar de obsessie is er altijd. Mijn obsessie is met name de striae op mijn heupen, billen en benen. Mijn eigenwaarde meet ik af aan mijn uiterlijk, en dan vooral aan mijn lichaam. Ik vind mijn lichaam door mijn walgelijke striae erg lelijk. Ik vraag regelmatig aan vriendjes, familie, vriendinnen of mijn lichaam mooi is, om een bevestiging te krijgen dat dit zo is. Vervolgens neem ik het (natuurlijk!) niet voor waar aan…en toch wil je die bevestiging hebben. Ik heb zelfs in Viva’s anybody gestaan; ik dacht dat als ik misschien op afstand naar mijn lichaam zou kijken, ik er ook anders tegenover zou staan. Heel even had ik ook het gevoel ‘Clau, jouw lichaam is ok zoals het is’, maar al snel ebde dit gevoel weg. Het lijkt wel alsof ik niet trots op mezelf mocht of mag zijn. Ongeveer anderhalf jaar geleden ben ik een 1/2 jaar naar India geweest, en dit was een (heerlijke) periode waar ik niet in obsessieve mate met mijn lichaam bezig was. Eindelijk kon ik alles loslaten en genieten! Dit was van korte duur. Toen ik terugkwam in Nederland kreeg ik én last van mijn chronische lichamelijke ziekte én zag ik dat de striae wederom was verergerd! Ik viel door deze twee gebeurtenissen vervolgens weer gigantisch terug in een depressie en moest aan de antidepressiva. Momenteel, 10 maanden na terugkomst uit India, voelt mijn lichaam walgelijk voor mij. Ik geef lessen op een sportschool en ben heel actief, maar voor mijn gevoel doe ik het eigenlijk voor niets. Mijn lichaam zal nooit zo worden zoals ik het zou willen. Ik kan wel 10 keer op een dag in de spiegel naar mijn striae kijken, als ik aan het joggen ben voel ik mijn slappe vel blubberen, als ik op een stoel of bank zit zie ik hoe slap mijn benen zijn, elke keer als ik op de wc zit en mijn blote benen en dus de striae zie, kan ik me de hele dag al klote voelen, ik observeer zelfs ook andere vrouwen om te zien of zij deze littekens ook hebben (als vrouwen in spijkerbroeken op straat lopen, kan ik zien of zij striae hebben of niet). Ik ben momenteel alleenstaand, maar zou misschien ooit nog wel kinderen willen hebben. Maar op wat voor manier zou dat voor mij mogelijk zijn? Angst voor het nog lelijker worden van mijn lijf zou me hierin zelfs kunnen tegenhouden. Mensen in mijn omgeving zeggen soms dat ik me aanstel, dat mijn lijf mooi is zoals het is en dat ik tevreden moet zijn met mezelf. Maar ik weiger dat te geloven. Ik denk dan ook vaak dat ik gewoon niet spoor! Ik las het forum van Renske onder de 'bijdrage van ‘ex-patienten' en ook ik schrok op mijn beurt weer van haar verhaal! Ik herkende zoveel van mezelf in haar verhaal. Eigenlijk ben ik door een zus van mij op deze site terecht gekomen; zij had een documentaire gezien over de stoornis BDD. Ik ben ‘blij’ dat ik mijn stoornis in BDD kan herkennen, of ik het nou echt heb ja of nee. Leuke bijkomstigheid (sarcastisch bedoeld). Mijn nieuwe psychotherapeute, bij wie ik onlangs mijn eerste! consult had, is NIET van mening is dat ik deze stoornis, of iets van deze stoornis heb…YEAH RIGHT! Renske (ex-patiënt), ik ga contact opnemen met het LUMC. Ik zal dit ook overwinnen! Liefs, Claudia

Bijdrage van: een vrouw van 37 jaar  (geplaatst januari 2007)

Ik ben een vrouw van 37 jaar, al van kinds af aan ben ik ontevreden over mijzelf en mijn uiterlijk. Ik ben ook al vanaf mijn 20e jaar aan de antidepressiva en heb vaak suïcidale gedachten gehad en verscheidene pogingen ondernomen. Als ik mezelf weer iets had aangedaan, kwam ik er later toch weer bovenop. Ik heb nooit begrepen waarom ik die machteloosheid had en nog steeds heb. Het kon dan weer een aantal jaren goed gaan en dan slikte ik ook geen medicijnen en had ik ook momenten dat ik mij goed voelde, kleedde mij leuk aan in de weekenden en had ook nog wel vaak dagen waarvan ik dacht: ik mag er best zijn. Maar de laaste 2 jaar is het alleen maar bergafwaarts gegaan en ben ik 2 jaar geleden bij een vrouwelijke psycholoog geweest van de Hennie Verhagen kliniek in Haarlem. Ik had toen ook wat privé- en werkdrukproblemen en had het wel gezien na 10 sessies. Ik dacht wat ik altijd dacht en denk, ik val toch niet te helpen. Enfin, mijn werk ging er onder lijden, ik werk bij Justitie en heb toch een hele drukke en vaak zware baan, ik ben toen 3 maanden thuis geweest, dronk alleen maar overdags en kon ( en kan mijzelf niet meer zien in de spiegel). Ik ben weer begonnen met werken, maar in december 2005 weer ingestort. Ben toen 2 maanden thuis geweest en durfde zelfs de straat niet meer op (alleen maar om bier en kattevoer te halen). Ik ben weer bij een andere psycholoog terecht gekomen van het Riagg in Haarlem, weer antidepressiva gehad, met een ander merk erbij omdat niks bij mij aansloeg. Weer een aantal gesprekken gehad, wel eindelijk  voor het eerst iets bloot gegeven over mijn zelfhaat, maar weer gestopt met de therapie omdat ik wist dat zij mij toch niet en nooit kunnen helpen. Ik ben sinds 2 januari 2007 weer volledig aan het werk, maar iedere dag is voor mij een strijd en ik heb nu iedere dag moeite om de deur uit te gaan. Ik zat 2 weken geleden te zappen en kon weer eens niet slapen door het gemaal in mijn hoofd en zag toen het programma op RTL 4 "Te lelijk om gelukkig te zijn" en het was alsof ik mezelf hoorde praten. Ik heb verschrikkelijk gehuild die avond en was aan één kant ook opgelucht en blij dat het een bestaand iets blijkt te zijn, want ik heb altijd gedacht dat ik de enige was op de wereld. Na afloop van het programma had ik het gevoel van zie je wel, die 3 personen waar het over ging, die komen er ook nooit meer vanaf, want hoe moet je verder leven als je jezelf in en in haat ?! En het ergste van alles is, waar komt dat gevoel in hemelsnaam vandaan ???? Ik ben nooit echt gepest met mijn uiterlijk, veel mensen zijn zelfs jaloers op mijn (mooie) krullen en mijn slanke figuur, maar ik haat mezelf en kan niet meer met mijzelf leven. Waar is de tijd gebleven dat ik nog rokjes en pumps droeg en leuke oorbellen in had, die tijd is helemaal weg, het  enige wat ik nog draag zijn mijn lange sweaters, broeken en bergschoenen, want daar voel ik mij veilig in. Waar is het vrouwelijksheidgevoel gebleven, ik ben een wrak en voel mij iedere dag armoedig! Ik ben 's ochtends 2 uur bezig met haren kammen en opmaken totdat ik mijzelf dwing de deur uit te gaan anders belt de baas weer waar ik blijf en ik kan het niet uitleggen wat ik mankeer. Dus maar weer de deur uit, de gehele dag op het werk geen spiegel meer inkijken en 's avonds als je thuiskomt als eerste maar weer in de spiegel kijken en denken: wat zie ik er toch uit, wat ben ik toch verschrikkelijk lelijk en de volgende ochtend begint het hele ritueel weer van vooraf aan. Niet meer op visite willen, je sociale contacten verliezen, het liefst thuis zitten, want daar ziet niemand je. Al jaren folders van dokter Schumacher in je laatje hebben liggen en steeds denken, eens komt de dag dat ik wat aan mezelf laat veranderen, maar die dag komt maar niet en voordat je het weet loop je alweer tegen de 40 jaar aan. Mijn vriend heeft het er ook moeilijk mee, maar is blij dat ik door het tv programma en jullie site nu eindelijk weet wat ik mankeer en weet de situatie nu ook beter te begrijpen. De momenten als ik weer eens geen trek heb om te eten, chagrijnig ben, nooit naar het strand wil gaan, plots in huilen kan uitbarsten, afspraken niet nakom, 's nachts in mijn eentje beneden zit, erg humeur omslaanderig kan zijn enz.enz.enz. Alleen vraag ik mij af hoelang hij dit nog zal gaan volhouden. Ik heb gelezen dat deze aandoening nog vrij onbekend is en het verbaast mij ook niks omdat je niet snel durft te zeggen 'ik haat mezelf' al schreeuw je het dagelijks wel in jezelf. Ik weet niet wat de toekomst mij zal brengen, ook omdat het nog zo onbekend is en er geloof ik maar 2 psychologen/klinieken zijn die met deze therapie bezig zijn. Die zijn voor mij niet naast de deur en ik geloof dat ik toch niet te helpen ben. Gaan zij mij dan spiegels voorhouden (ik vind het al erg om in die van mijn thuis te kijken, laat staan in een kliniek) ofzo en mij leren anders te lopen of te gedragen, kunnen zij mij van mijn ongemak afhelpen, ik denk het haast niet ?? Ik slik mijn 4 pilletjes Sertraline nog maar trouw iedere dag en wacht het maar weer af. Ik ben in ieder geval blij dat ik nu weet dat het een naam heeft en bestaat en ga mij er zeker vanaf nu meer in verdiepen en het heet BDD !!!!!!


Bijdrage van een vrouw van 26 jaar



Bijdrage van: een vrouw van 38 jaar

Het is wel erg spannend om dit nu allemaal op te gaan schrijven, waar en hoe moet ik beginnen? En hoe lang tot de tranen op gang komen? Hoe lang hou ik het schrijven vol , voordat ik bibberend op de grond van wanhoop lig? Het is al zoveel om te ontdekken dat er anderen zijn die dit ook hebben - toch blijft het heel moeilijk om mijn verhaal simpelweg te kunnen vertellen. Het is mijn diepste en veel- te- lang verborgen pijn dat ik nu naar buiten breng, mijn grootste geheim dat ik nu verklap - om op te kunnen schrijven dat ik mezelf te lelijk vind om te mogen bestaan. Dat ik elke ochtend bij het opstaan aan mijn bestaansrecht twijfel (de tranen komen er nu al) en al op jonge leeftijd ervandoor wou gaan. Omdat ik het niet ziet zitten om in dit lichaam rond te moeten lopen.

Dit lelijke, lelijke lichaam....dat ik al meer dan 20 jaar onder mijn kleding verstop , omdat je mij in een circus voor 'freaks' zou stoppen als je het zou zien...zo erg ervaar ik het. Waarom is mijn lichaam niet zo als ik het hebben wil? Waarom heb ik geen macht over het? Waarom doet het dingen die ik niet mooi vind? Waarom, waarom? Ik voel me door en door verantwoordelijk voor deze lelijkheid. Wat zegt het over mij? Ben ik ook van binnen net zo lelijk? Toch weet ik dat het niet zo is. Van binnen ben ik een mooi mens....een heel mooie mens. Toch kan ik niet genoeg waarde hieraan hechten om een positief beeld van mezelf te kunnen creëren. Ik kan het niet toestaan om mezelf de moeite waard te gaan vinden. Ik ben nu 38 jaar. Ik voel me helemaal opgesloten in mijn lichaam - heb het zo benauwd. Altijd zo benauwd. Ik wil onzichtaar zijn, voorgoed verdwenen, weg gaan voor altijd. Ik wil me verstoppen voor alle ogen van alle mensen, die ogen die zo kijken en zo beoordelen. Ik wil me ook verstoppen voor mezelf. Ik baal ervan dat ik naar mezelf moet kijken. Ik word dan gelijk depressief.

Wat ik zie is niet wie ik ben! Dat is nou juist het probleem - dit lichaam past niet bij mij. Het kan niet van mij zijn. Zo'n lichaam zou ik nooit uitzoeken, nooit. Dit model zou al lang afgedankt moeten worden. Dit lichaam mag niet bestaan! Ik weet nog als jong meisje van 19 dat ik een keer door de stad liep en mezelf weerspiegeld in een etalage zag. Ik ben zo geschrokken van mijn eigen lelijkheid dat ik naar het stadspark ben gevlucht en mezelf huilend onder een struik heb verstopt tot het donker werd. Wat moet mijn lichaam soms van mijn acties vinden? Dat vraag ik me soms af...Wat moet God van mij vinden, dat ik dit aspect van zijn scheppende vermogen helemaal haat? Dat moet God wel pijn doen..... Het doet mij ook zo'n pijn! Elke dag weer opnieuw. Ik word er nu zo moe van. Elke dag zo'n oorlog van binnen moeten voeren, van s' ochtends vroeg tot 's avonds laat. Vechten, vechten, vechten tegen deze onzuiverheden. Niemand weet dat ik dit doe. Niemand weet dat ik zo ben.

Ik voel dat ik dit niet zo lang meer vol kan houden. Op een bepaald moment wordt de stress mij teveel - en dan, en dan? Wat moet er dan met mijn twee kinderen gebeuren? Wat doe ik hen in God's naam aan als ik ervoor kies om ervandoor te gaan? Ik verbeeld me wel eens dat ik opgenomen wordt om een behandeling te kunnen krijgen, want dat heb ik echt nodig, maar ik kies er echt niet voor. Ik kan mijn kinderen hier niet mee confronteren. Wat zouden ze later van mij vinden als ze groot zijn? Twijfel, twijfel en nog meer twijfel. Ik word gek. Duizenden positieve affirmaties heb ik gedaan, mezelf keer op keer vertellen dat ik van mijn lichaam mag gaan houden. Dat ik goed genoeg ben. Dat ik er mag zijn zoals ik ben. Dat ik mijn lichaam mag gaan accepteren ... niet dus. Het lukt gewoon niet. HET LUKT MIJ NIET! HET LUKT NIET !!! Hoe lang kan ik nog doorgaan met deze zelf opgelegde druk? Hoelang? Het wordt me allemaal weer te veel. En nu komt de zomer eraan - dat betekent minder lagen van kleding. Ik voel me nu al paniekerig. Straks zien ze mij, straks hebben ze het door, hoe ik me over mijn lichaam voel. Ik kreeg altijd in de lente een aantal aanvallen, van diepe pijn en woede over mijn uiterlijk. Ik zak dan in elkaar en voel de wanhoop naderen.....alles wordt donker, zo donker. Ik verlang zo naar bevrijding...ik wil naar het licht. Ik wil dit lichaam achter mij laten. Het heeft me in alles alleen maar beperkt. Ik wil scheiden van mijn lijf, ik wil vrij zijn....ik wil weg uit deze gevangenis. En toch weet ik dat ik morgen weer wakker word, en ik nog een kans krijg om voor het leven te mogen kiezen. Het is een keuze, net als geluk. Geluk is gewoon een keuze. Ik moet kiezen voor het leven, voor mijn leven en voor mijn geluk, voor een prachtig mooi leven....waarin nog zoveel waardevolle en bijzondere momenten te beleven zijn. Morgen ga ik het weer proberen. En de dag daarna weer. Totdat het mij lukt. Ja, daar ga ik voor.



Bijdrage van: een vrouw van 24 jaar        

Nu ik terug kijk, begon het al vanaf mijn vierde. Ik werd thuis veel gepest door mijn zus en ik ging dan erg snel huilen. Telkens als ik huilde, lachten mijn ouders en broer en zussen mij uit, totdat ze me alleen maar treiterde om mij aan het huilen te maken. Na mijn achtste heb ik niet meer gehuild en mijn moeder zei: Kijk ze is volwassen geworden. In werkelijkheid onderdrukte ik mijn gevoelens van minderwaardigheid (Waarom werd ik nou gepest en mijn broertje en zussen niet?).Na een verhuizing kwam ik op een andere school waar ik weer ontzettend veel gepest werd. Ik begon te denken dat er iets afschuwelijks met mij aan de hand moest zijn, en zag voor het eerst dat mijn uiterlijk afweek van dat van mijn familie. Mijn ogen zijn groot en blauw, en die van mijn familie klein en bruin. Ook mijn onderlip was groter dan mijn bovenlip en ik begon te denken dat ik er weerzinwekkend uitzag. Een soort monster. Niets mysterieus, maar zo oppervlakkig als wat. Ik begon mijn ogen meer dicht te houden zodat ze kleiner zouden lijken en mijn onderlip probeerde ik als het ware meer in mijn mond te leggen zodat deze kleiner leek. De zwarte plekken onder mijn ogen vond ik helemaal vreselijk. Ik vond mezelf op een mongool lijken. Mijn zelfhaat bleef naarmate ik ouder werd, maar ik durfde met niemand over mijn uiterlijk te praten omdat ik me er vreselijk voor schaamde. In plaats daarvan beweerde ik stellig dat uiterlijk niks uitmaakte en dat mensen die het wel uitmaakte maar oppervlakkig waren. Het maakte mij ook niks uit bij andere mensen, maar ik was de uitzondering, iemand die er zo lelijk uitzag als mij, die verdiende helemaal niks. Ik heb therapie gehad maar in die therapie durfde ik het probleem niet aan te kaarten. Ik was me er ook nog niet zo bewust van tot nu. Mijn ex-vriendje weet ervan en probeert mij ermee te helpen. Het is zo moeilijk en ik merk dat als ik me slecht voel mijn spiegelbeeld mee verandert. Ook kan het fluctueren in een paar seconden, van mooi naar lelijk of van lelijk naar mooi. Soms zie ik een gevlekt gezicht en soms een egaal.En het is verwarrend, soms denk ik, als ik nu gewoon even een laseroperatie, doe ben ik ervan af en hoef ik me niet meer zoveel zorgen te maken. Maar ja, er zijn risico’s en het probleem zit waarschijnlijk in een te laag zelfbeeld wat zonder cosmetische ingreep verholpen moet worden.


Bijdrage van: een vrouw met als pseudo 'Iemand"

Hallo lotgenoten, hier een bijdrage van iemand. Het heeft even geduurd voor ik mijn bijdrage kon en wilde formuleren op deze site. Ik heb in oktober via deze site ontdekt dat ik BDD heb. Ik was inmiddels al een jaar in therapie, maar dat hielp mij onvoldoende. Op deze site vond ik eindelijk de herkenning, eindelijk was er een etiket voor mijn probleem. Het had een naam, er hoort een heel beeld bij waar ook anderen mee worstelen…. Ik ben 44 jaar en 4 jaar geleden ben ik psychisch onderuit gegaan. Tot die tijd heb ik me redelijk gered in het leven. Wel de nodige nare ervaringen, maar daar heb ik me altijd vrij goed door heen geslagen. Natuurlijk was ik als puber onzeker, en ook daarna blonk ik nooit uit in zelfvertrouwen. Ik vond het altijd vreselijk belangrijk wat andere mensen van mij vonden, wat ze van mij verwachtten en ik heb mijn leven lang altijd geprobeerd daar aan te voldoen. Stilstaan bij wat ikzelf wilde, een autonome identiteit ontwikkelen, dat lukte me niet. Ik was een soort kameleon, ik paste me altijd aan en ging altijd mee in wat de ander belangrijk vond. Als de ander maar tevreden was, dan was ik het ook. Me niet realiserend hoe destructief dat is voor je eigen gezonde persoonlijkheidsontwikkeling. Die extreme aanpassing was een overlevingsstrategie, het leverde me wat op. Iedereen vond me aardig en leuk. Ik had capaciteiten, ik zag er goed uit, en daarmee kon ik me in elke rol, in elke situatie uitstekend aanpassen. Dat was mijn manier van leven tot mijn 40e jaar. Toen leerde ik mijn nieuwe liefde kennen en ik wist meteen dat we een toekomst hadden samen. Het klopte gewoon allemaal, iets wat ik daarvoor nooit had gevoeld. De eerste maanden waren fantastisch, ik kon mijn geluk niet op. Maar ik voelde de angst omhoog kruipen, angst om dit geluk te verliezen. Ik ging vreselijk mijn best doen, me enorm aanpassen aan zijn leven. Niet omdat hij dat van me vroeg, maar omdat dat mijn manier was van omgaan met nieuwe situaties. De angst dat ik door de mand zou vallen, dat hij zou ontdekken dat ik helemaal niet zo’n geweldige vrouw was, de keuzes waar we voor stonden (verhuizen, baan opzeggen enz.) maakten dat ik nog harder ging grijpen naar mijn overlevingsstrategie…… extreme aanpassing en enorm op mijn tenen lopen. Stress op alle fronten. Mijn lichaam reageerde heel heftig, eczeem en haaruitval. In eerste instantie maakte ik me nog niet zo druk, maar toen die haaruitval erger werd ben ik naar de huisarts gegaan. Hij trok aan mijn haar en had hele plukken in zijn hand en bevestigde dat het extreme haaruitval betrof, waarmee ik naar de dermatoloog werd verwezen. Vanaf dat moment is mijn obsessie ontstaan. Het werd elke dag erger, doodsbang werd ik om mijn haren, en daarmee mezelf en mijn nieuwe toekomst te verliezen. Als ik mijn haren verloor dan kon ik niet meer die leuke vrouw zijn, dan lukte het me niet meer om dat ideaalplaatje van mezelf neer te zetten zoals ik dacht dat anderen me graag wilden zien.…. daar was ik echt van overtuigd. Dag in dag uit, elke minuut van de dag was ik bezig met mijn haaruitval. De dermatoloog zei dat het van de stress kwam en dat ik het maar rustig aan moest doen. Maar die cirkel was niet meer te stoppen….stress…. haaruitval….nog meer stress….nog meer haaruitval.

Ik ben in de ziektewet geraakt, uiteindelijk in de WAO Ik kon me nergens anders meer op concentreren, alleen maar op haaruitval. Ik ontwikkelde allerlei dwangmatige gedragingen….. tellen van de haren, schudden met mijn hoofd, om maar te checken hoe het met mijn haaruitval was. Ik ben bij een psycholoog terechtgekomen en de diagnose was obsessief compulsieve stoornis en depressie. Daar ben ik voor behandeld door inzichtgevende therapie, en veel gegraaf in het verleden. Tuurlijk, dat heeft zeker geholpen om meer zicht te krijgen op wie ik ben als persoon, maar mijn angst bleef, nam alleen maar toe. Mijn relatie hield ondanks alles stand, we wonen samen en het gaat heel goed. Maar ik lijd nog steeds enorm onder die angst. Ik ben nog steeds elke avond bang voor de volgende dag, bang dat het dan voor iedereen zichtbaar wordt dat ik heel dun haar krijg en er dan niks meer van mij overblijft. Met mijn verstand weet ik dat het wel meevalt, en als mijn angst terecht is, was ik in die drie jaar al 100 keer kaal geworden was. En ook mijn partner geeft mij alle reden om te geloven dat hij echt met mij verder wil, met of zonder haar. Maar toch…… ik geloof hem wel, maar ik geloof niet in meer in mezelf, in mijn eigen kracht om deze obsessie de baas te worden. Ik ben inmiddels bij het LUMC in beeld voor BDD. Er zijn intake gesprekken en vragenlijsten geweest en binnenkort volgt er een gesprek waarin de diagnose en het behandeladvies wordt gegeven. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik op het goede spoor zit. Natuurlijk moet ik het uiteindelijk zelf doen, er is geen wondermiddel, maar goede begeleiding en hulp kunnen mij wel op weg helpen. Iemand is onderweg……



Bijdrage van: een vrouw van 37 jaar

Altijd voor die spiegel staan en eigenlijk wat anders willen doen. Je gevangen voelen in je lichaam en van jezelf walgen, bah waarom ben ik zo. Hoe vaak ik in de spiegel kijk en alleen die bepaalde spiegel met die lichtinval. Jaren alleen gekeken in een handspiegeltje dat wazig was van de lak. Als ik mij per ongeluk ergens anders in de spiegel zag, raakte ik in paniek en begon te huilen. Dan wilde ik meteen naar huis en konden mijn moeder en zus praten wat ze wilden, ik geloofde hun toch niet. Nou praat ik in de verleden tijd, maar ik voel mij nog altijd zo.Heb zoveel behandelingen gehad, met zoveel mensen gepraat maar niks heeft geholpen. Ben moe van al dat praten. Ben nog nooit onder behandeling geweest voor ingebeelde lelijkheid maar het is pas sinds kort dat ik weet dat wat ik heb een ziekte is.Wat een opluchting. Ik ben niet gek. Er zijn mensen net als mij, die mij begrijpen en niet zeggen: stel je niet aan, je ziet er toch goed uit. Dit jaar word ik 37 jaar, dus de nodige rimpeltjes kondigen zich aan.Het lijkt of mijn hele gezicht naar beneden zakt. Ben pas verhuisd. Wat een drama. Een andere spiegel, stress vooral 's morgens voordat ik naar het werk ga. Sta 2 uur eerder op om een beetje fris op het werk te komen maar of dat helpt. Ik heb zo'n wallen onder mijn ogen, ik lijk wel 80 jaar. Dat is mijn grootste lelijkheid, mijn wallen onder de ogen. Altijd zie ik er moe uit brr, terwijl ik mij fit voel. O jee als iemand vraagt of ik moe ben. Dan is mijn hele dag bedorven, zou ik het liefste in bed kruipen.Nee, als ik mij niet zo lelijk voelde had ik nu een heel ander leven. Je leeft een leven dat niet bij je hoort, zo voel ik het tenminste. Kon in het buitenland gaan werken op avontuur. Niet gedaan omdat ik dan ergens anders in de spiegel moet kijken, wat jammer. Maar ik ga er wat aan doen. Maandag ga ik bij de plastisch chirurg op gesprek om mijn wallen weg te laten halen.Hopelijk voel ik mij dan niet meer zo lelijk. Wil ik al jaren doen, maar nooit gedurfd of het geld niet gehad, maar nou ga ik. Ik heb een dochtertje van 2 jaar en zij begint onder mijn ziekte te lijden dat moet stoppen. Als ik s'nachts door haar wakker wordt gemaakt ben ik al aan het stressen van, o jee hoe zie ik morgen uit en ben ik erg onredelijk tegen haar. Op de dagen dat ik vrij ben kan ik soms de moed niet opbrengen om onder de mensen te komen en zitten wij de hele dag met zijn tweetjes thuis, terwijl mijn dochtertje zo graag weg gaat. Mijn vriend kan er ook niet meer tegen en vind dat ik mij aanstel. Mag er niet meer over praten hij weet het nu wel. Hij heeft wel zoiets van, als ik die operatie wil en mij daardoor beter voel, moet ik het doen. Waarom ben ik zo en wanneer houdt het op, het verpest zoveel.Vond ik mijzelf maar dik, kan ik mij er naar kleden, maar je gezicht kun je niet verstoppen. Wat lijkt mij dat heerlijk om in de spiegel te kijken en denken: wat zie ik er goed uit. Mijn dochtertje zeg ik altijd, krijgt niet wat ik heb, liever wordt ze verwaand en vindt ze zichzelf het mooiste van iedereen, dan dat ze zich zo voelt als ik mij voel. Dit lucht op. Ik zou ook persoonlijk met iemand willen praten die hetzelfde heeft. Die herkenning lijkt mij fijn. Groetjes van iemand die anders zou willen zijn.


Bijdrage van: een vrouw van 39 jaar

Ik ben een vrouw van 39 jaar en lijdt volgens mij zeer duidelijk aan BDD. Dit uit zich in haat en walging naar mezelf toe, zo erg dat ik mijn ingewanden er wel uit zou willen kotsen . Ik kan 's morgens urenlang voor de spiegel staan om mijn dunne haar proberen te fatsoeneren, ik haat mijn brede gezicht en bleke huid, ......Mijn hele leven ben ik bezig met het verbergen van mijn tekortkomingen lijkt het wel en ik word daar zo moe van! Ik ben echt bang voor mezelf, misschien klinkt dit vreemd maar ik ben bang voor de leegte in mijzelf, voor mijn lelijkheid, bang voor wat ik voorstel, bang voor wie ik werkelijk ben , bang om ontmaskerd te worden. Jarenlang heb ik mijn wimpers en wenkbrauwen uitgetrokken en hoewel ik dat nu veel minder doe is het allemaal nooit meer zo mooi aangegroeid en moet ik ook dat telkens goed camoufleren. Vanaf mijn 13e heb ik nooit meer gezwommen en ik kijk altijd enorm op tegen de zomer omdat je je dan nu eenmaal meer moet blootgeven. Problemen met overeten en dus met mijn gewicht heb ik ook gehad, maar dat gaat momenteel een stuk beter, hoewel het altijd een makkelijke uitlaatklep (en dus valkuil) blijft. Ik heb wel vriendinnen maar als ik me niet goed voel mijd ik ze hele tijden. Van mijn vriend wil ik steeds horen dat ik er echt niet gek of lelijk uitzie, maar dat helpt vervolgens geen zier. Ik geef handen vol geld uit aan shampoos hairstylingsmiddelen, kleding etc; alles om de lelijkheid tegen te gaan. Mijn hele leven draait om mijn uiterlijk heb ik het gevoel en daar kan ik mezelf vervolgens ook weer zo om haten: ik wil immers niet zo oppervlakkig zijn! Af en toe heb ik periodes dat ik me, door zelfbruiners, make-up en goede haarproducten, best aantrekkelijk voel en ik merk dan ook dat andere mensen hierop reageren. Dit werkt helaas enkel frusterend op de lange termijn want ik weet onderhand niet meer wie ik ben of mag zijn! Ik zit in de WAO en heb momenteel een gedragstherapeute die ik 4 keer per jaar zie. Ook slik ik prozac in de hoogste dosering. Ik weet niet zo goed hoe het nu met me verder moet, het lijkt een doodlopend pad te worden. Zes jaar geleden heb ik gedragstherapie gehad en heb daar wel het één en ander geleerd. Ik heb echter nooit mijn werkelijke problemen aan durven te kaarten, het ging altijd om emotionele labiliteit, impulsiviteit en een laag zelfbeeld; ik durf me gewoon niet bloot te geven en mijn ware ik te laten zien, dat voelt als een vreselijke vernedering. Nou ja, dit was het wel zo'n beetje in het kort.
A.



Bijdrage van: een vrouw van 49 jaar


Als kind was ik me al zo bewust van mijn lichaam. Het deed altijd dingen die niet mochten, zoals vies worden en vechten, boos kijken en huilen, groeien en volwassen worden! Ik zette de rem op de expressie van mijn schandalige lichaamsdelen, mijn minderwaardige gezicht en mijn belachelijke geest. Nee, ik ben niet misbruikt of mishandeld. Ben opgevoed in een traditie van absolute zelfhaat. Toen ik toch een mooie jonge vrouw werd, was mijn schoonheid niet meer dan een flinterdun glazuurlaagje dat ik angstvallig bewaakte, want ieder gaatje in dit glazuur bood uitzicht op een beerput van minderwaardigheidsgevoelens. Mijn schoonheid was overigens niet constant; afhankelijk van wat anderen vonden voelde ik me mooi of juist aartslelijk. En zelfs als een gegeven oordeel niet mijn uiterlijk betrof had het onmiddellijk zijn uitwerking in mijn spiegel. Ik was in feite voortdurend bezig met de vraag of ik mooi genoeg was om bestaansrecht te hebben... Twee jaar geleden, op mijn 47e ontdekte ik een kale plek op mijn achterhoofd.. 6 weken later was ik volledig kaal, had ook geen wimpers en wenkbrauwen meer; een vreemde en onvoorspelbare auto-immuunstoornis: alopecia areata universalis. Het is juist in deze periode van verlies geweest dat ik de gronden van mijn diepgewortelde zelfafwijzing ging begrijpen en mijn perceptie een naam kreeg! Vroeger had ik me steeds afgevraagd of die vrouw in de spiegel er wel mocht zijn; nu vroeg ik me af wie ze eigenlijk was... Ik herkende haar niet, en bedenk me nu dat ik haar nooit heb gekend.
Sista

All rights reserved ©bdd-info.nl, bdd een body dysmorphic disorder site, geoptimaliseerd
voor 1024x768 resolutie, Sitemap, zoekmachine marketing